Dr. Manu Malbrain z International Fluid Academy w Belgii podjął temat postępów w zrozumieniu zależności płynowej w leczeniu sepsy i wstrząsu septycznego. Dr. Malbrain przypomniał słuchaczom, że tylko w około 50% przypadków infuzja płynów prowadzi do wzrostu rzutu serca. Ponadto, w jego opinii, agresywna resuscytacja płynowa może mieć niepożądane skutki. Ilustracja poniżej demonstruje jak kluczowe jest zindywidualizowane podejście do kontroli płynów w organizmie.
Dr. Malbrain wyróżnia trzy osobne fazy odpowiedzi fizjologicznej na podawanie płynów w sepsie: 1. Pozytywna odpowiedź na płyny. 2. Brak znaczącej odpowiedzi na płyny i 3. Akumulacja płynów (hiperwolemia). Według Dr. MalbraIna celem specjalistów powinno być szybkie rozpoznanie, kiedy korzyści z podawania płynów zaczynają zanikać, zanim pacjent wejdzie w stan hiperwolemiczny. Dr. Malbrainb przedstawił też potencjalne objawy, które mogą sugerować, że w organizmie pacjenta dochodzi do akumulacji płynów.
Wyszczególnione tutaj zostały czynniki takie jak zmiany w wadze ciała pacjenta, objętość krwi czy też objawy obrzęku obwodowego. Ogólnie rzecz biorąc, Dr. Malbrain jest zwolennikiem podejścia, które nazywa „zarządzanie płynami” (fluid stewardship). W tym podejściu, płyny są traktowane jako lek a nie wyjątkowe narzędzie w jakiejś innej kategorii. W metodologii „fluid stewardship” specjaliści proszeni są o ciągłą ocenę tego czy podawanie płynów pacjentom z sepsą jest dla nich korzystne.
Dr. Sheila Myatra z Asia Pacific Sepsis Alliance kontynuowała temat demonstrując fundamentalny problem z podawaniem płynów bez rozważenia czy potrzeba kliniczna jest nadal obecna. Poniższy slajd demonstruje jak hiperwolemia może doprowadzać do powstanie błędnego koła, które może mieć bardzo negatywny wpływ na leczenie sepsy.
Dr. Marlies Ostermann z Wielkiej Brytanii skupiła się na praktycznych implikacjach podejścia „fluid stewardship”. Na ilustracji poniżej Dr. Ostermann pokazała jak podejście do podawania płynów pacjentom z sepsą powinno się zmieniać z czasem od rozpoczęcia leczenia.
Reszta tej prezentacji skupiła na mechanizmie i metodach wsparcia ewakuacji płynów u pacjentów z sepsą. Dwie główne sposoby eliminacji to stymulowanie wydalania moczem i eliminacji przy leczeniu nerkozastępczym.
Dr. Ostermann przyznała, że, w obecnej wiedzy na temat eliminacji płynów przy leczeniu nerkozastępczym są pewne braki. Kwestie, które wymagają dalszej elaboracji to: dokładny timing, szybkość i optymalna metoda eliminacji płynów. Wspomniane zostało też, że badania kliniczne wskazują na istnienie optymalnej szybkości prowadzenia ultrafiltracji, która minimalizuje umieralność.
Profesor Jean-Louis Teboul z Katedry Intensywnej Terapii na Uniwersytecie Paris-Saclay we Francji wypowiadał się natomiast na temat skuteczności leków wazopresyjnych w zapobieganiu hiperwolemii u pacjentów z sepsą. Profesor przedstawił wyniki dwóch badań klinicznych które wskazują, że noradrenalina (NE) ma wpływ na wskaźniki związane z obciążeniem wstępnym.
Badania pokazują, że NE zwiększa obciążenie wstępne. Ponadto, u pacjentów zależnych od obciążenia wstępnego NE zwiększa rzut serca. NE zmniejsza też samą zależność od obciążenia wstępnego. Według profesora, potencjalnym mechanizmem działania jest to, że spowodowana przez NE redystrybucja efektywnej objętości krążącej prowadzi do zmniejszenia zapotrzebowania na płyny. Dlatego też noradrenalina może być skuteczna w leczeniu hiperwolemii.
Comments